Gidenler...

   İnsan düşünüyorda,kendi nefesimden başka bir şey duymuyorum şu an,hani hep yanımda olmaya söz veren nefesler nerde diye dönüp bakıyor bir an.Kayboluş bir anı gibi ortada kalıyor gidenlerin bıraktıkları,insan özledikçe hatırlanırmış ya ben hatırlamıyorum kimseyi ondandır özleyemiyorum gidenleri...

  Başlangıçta herşey güzel görünmüştü,başlangıçta ben sevgiyi koyardım soframa daha sonra buğulandıkça pencerem silindi bütün sevgi tanecikleri,kaybetmenin acısını tatmadan önce bırakılmamın aıcısını tattım ben ve yok oldum,daha kaybedilmeden yok oldum...

  Aslında geriye dönüp bakınca bir şeylerden ders almam gerektiğini hatırlıyorum fakat gölgeleri kapatıyor maziyi gidenlerin,ben geçmişte bir şey hatırlamıyorum artık sadece bir kaç fizlizlenmiş patates hatırlıyorum kaplıca kenarında,onu hatırlıyorum ve defterimde bir şiir...

  Kaybetmeyi hatırlayınca üzüntü değilde sanki kırkınlık hissediyorum sol yanında,ben kaybettim diyemiyorum ama nedense hep ben kayboluyorum,bencillik olsa gerek benim ki si yoksa bende mi ego pastasından yedim,mechul ama kesin olan tek şey var oda kaybolanlar gidenler...

  Ben hep mutluluğu arzu ederken arzuların mutluluk getirmediğini unutmuşum,yani ben başından beri boş bir hayalde savrulmuşum,yanan bir ateşte serinlemeye çalışmak gibi görememişim işe yaramaz tavırlarımı,hayatı daha anlamamışım gibi hissediyorum şimdi,söz verenler de öyle demişti'ben giderken sakın üzülme',ben ölürken üzüntüyü hatırlatmışlardı bana,bende duygusal yapıma izin vermedim o an ve girdim onsuz dünyaların mezarlarına...

  Neyse laf uzadı sonuç olarak gidenlerden bir iz yok ve kaybolmuş duman hala bulunamadı sigaramda,ben sonsuzluk içerisinde büyümek için yeşil kırlara gidiyorum,gidenler gelemeyeceği bir bozkırda yaşayacak kalbim,sonsuza kadar sarı ve çıplak...