Ki Sen

Kalbim sıkışık bu koca evrende,içimde tutamadım artık, yazmak istediğim için doldurdum keselere mürekkepleri,durmadan yazmak için çabaladım.

Bir son bir ilk ya da ne biliyim bir şey bu içimdeki sıkışık şey,yıldızların üzerinden bir kara deliğe oradan da bilmem kaç boyutlu zaman kapısına açılıyor gönlüm,dümdüz uzayda yürüyorum bir sona ulaşamadım,uzayı büken kalbim son hızda ilerliyor bir yerlere,duygusallık olsa gerek bu bir türlü cevaplanmayan sorularım.

Uzun ve dapdar bir köprüde sıkışıp kaldım bu gün,

Kısa bir öykü ve ardında çalan kısık fon müziği,

Nerede bu şiirler ?

Nerede bu turunculu gönüller ?

Ki sen kalbime bir haber gibi giren yazım,

Ki sen bir zaman çizgisinin hakimi şiir,

Ki sen,sen bu günün en güzel haberi

Nerede bu kocaman gözler ?

Aslında bu kadar soru sormazdım ben eskiden,hiç bir gül’ü bilmezdim çünkü ; 

Nasıl kokar,nasıl bu kadar canlı kırmızısı ?

 Nasıl yeşil bir gövdeye yakışır kıpkırmızı bakışları ?

 Dikenlerine dayanarak nasıl koklar insan ?

Aşukan gibimidir gülü sevmenin bedeli ?

Bu gül kimin dudaklarını boyar en sonunda ?

Gerçekten cevaplarımı bulamadığım içindir hiç çıkamıyorum gül bahçesinden,toprağın üstünde çıplak ayaklarıma değen hayallerim,yarım yamalak bıraktığım şiirlerim ve gül fidanlarından öğrendiğim düşünceler ki sen bu kadarını bile göremiyorsun sanırım.

Ki sen,sadece gül fidanlarısın sanırım.

Neyse konu dağıldı,yaştan gözlerim ve taştan yüreğim bu kadar sabredebiliyor artık,gitmekten bahsetmiyorum ama kalmaktan yana da bir çaba yok içimde,sanırım hayattan bıkmışlık bu,ki ben hiç bıkmam güzel gözlerinden,hayatı gözlerine taşırsın diye bekliyorum,bıkmamak ve usanmamak için tüm hayatımı gözlerine gömüyorum

Uzaktan Bakıyorum

Uzaktan ama çok uzaktan bakıyorum kendime,bir ağacın altında oturan 15 yaşımda var ,bembeyaz yağan kar’ların içinde yuvarlanan 9 yaşımda.Uzaktan bakınca daha masum görünüyor bu bakuşlar,gözlerden akaç yaşlarda var uzun uzun gülümseyen yüzümde,uzaktan çok belli olmuyor umutsuzluklar.

Uzak o kadar çok anlaşılmazki;11 yaşımda yaşadığım büyük umutsuzluk ‘’okunmuyor’’ yüzümden,yeleğime konan sinek dahi duyamaz sanırım kalp atışlarımı,hangi kaldırım taşına sorsam kendimi hep bi suskunluk hüzünlü bir şekilde,uzaktan bakınca hiç anlaşılmıyor göz yaşlarım.

Bazen o kadar uzaktan bakıyorumki göremiyorum kendimi,bir ara sildiğim tüm kötü anıların karartısı kapatıyor göz perdelerimi,kaybolduğumu anladığımdaysa kabus oluyor tüm uzaklar,anıların içinde derin ve yırtıcı şekilde bekliyor tüm tuzaklar.

    Uzun zamandur bakmıyorum kendime ,uzaktan izleyen biri var beni bir süredir,her başımı çevirdiğimde daha dikkatli bakıyor kalbime,uzaktan çok uzaktan bakıyor birileri hayallerime , bir o kadar uzak hayallerim ki mesafesini kapatmak için birkaç ömür lazım bana, beni uzaktan izleyen bakışların birkaç ömrü daha geçirmesi lazım görmesi için.

Uzaklar yakın olmadan kendime dönmeliyim,kendime yakından bakmak biraz sarsıyor hayallerimi, 21 yaşım acımazlığı göstermişti bana ,tüm acılarımın toplandığı 22 yaşım anlatmıştı geçmişimi ,yavaş yavaş yaşlanan 24 yaşım dik durmayı anlatmıştı ,27 yaşımda hala unutmuyorum uzaktaki geçmişimi.

Uzaktan yakından anlaşılmayan ne kadar hayal var ise tümünü koca çınar ağacının altında bıraktım ben ,dünyanın dönüşünü yavaşlatan göz yaşlarımıda güneşi ağlatacak umutsuzluklarıda,yeşil bir çayıra gömdüm ,tüm geçmişimin yanına...

Uzaktan bakıyorum yakınlaşmak için sana...