Kalbim sıkışık bu koca evrende,içimde tutamadım artık, yazmak istediğim için doldurdum keselere mürekkepleri,durmadan yazmak için çabaladım.
Bir son bir ilk ya da ne biliyim bir şey bu içimdeki sıkışık şey,yıldızların üzerinden bir kara deliğe oradan da bilmem kaç boyutlu zaman kapısına açılıyor gönlüm,dümdüz uzayda yürüyorum bir sona ulaşamadım,uzayı büken kalbim son hızda ilerliyor bir yerlere,duygusallık olsa gerek bu bir türlü cevaplanmayan sorularım.
Uzun ve dapdar bir köprüde sıkışıp kaldım bu gün,
Kısa bir öykü ve ardında çalan kısık fon müziği,
Nerede bu şiirler ?
Nerede bu turunculu gönüller ?
Ki sen kalbime bir haber gibi giren yazım,
Ki sen bir zaman çizgisinin hakimi şiir,
Ki sen,sen bu günün en güzel haberi
Nerede bu kocaman gözler ?
Aslında bu kadar soru sormazdım ben eskiden,hiç bir gül’ü bilmezdim çünkü ;
Nasıl kokar,nasıl bu kadar canlı kırmızısı ?
Nasıl yeşil bir gövdeye yakışır kıpkırmızı bakışları ?
Dikenlerine dayanarak nasıl koklar insan ?
Aşukan gibimidir gülü sevmenin bedeli ?
Bu gül kimin dudaklarını boyar en sonunda ?
Gerçekten cevaplarımı bulamadığım içindir hiç çıkamıyorum gül bahçesinden,toprağın üstünde çıplak ayaklarıma değen hayallerim,yarım yamalak bıraktığım şiirlerim ve gül fidanlarından öğrendiğim düşünceler ki sen bu kadarını bile göremiyorsun sanırım.
Ki sen,sadece gül fidanlarısın sanırım.
Neyse konu dağıldı,yaştan gözlerim ve taştan yüreğim bu kadar sabredebiliyor artık,gitmekten bahsetmiyorum ama kalmaktan yana da bir çaba yok içimde,sanırım hayattan bıkmışlık bu,ki ben hiç bıkmam güzel gözlerinden,hayatı gözlerine taşırsın diye bekliyorum,bıkmamak ve usanmamak için tüm hayatımı gözlerine gömüyorum
