Uzaktan ama çok uzaktan bakıyorum kendime,bir ağacın altında oturan 15 yaşımda var ,bembeyaz yağan kar’ların içinde yuvarlanan 9 yaşımda.Uzaktan bakınca daha masum görünüyor bu bakuşlar,gözlerden akaç yaşlarda var uzun uzun gülümseyen yüzümde,uzaktan çok belli olmuyor umutsuzluklar.
Uzak o kadar çok anlaşılmazki;11 yaşımda yaşadığım büyük umutsuzluk ‘’okunmuyor’’ yüzümden,yeleğime konan sinek dahi duyamaz sanırım kalp atışlarımı,hangi kaldırım taşına sorsam kendimi hep bi suskunluk hüzünlü bir şekilde,uzaktan bakınca hiç anlaşılmıyor göz yaşlarım.
Bazen o kadar uzaktan bakıyorumki göremiyorum kendimi,bir ara sildiğim tüm kötü anıların karartısı kapatıyor göz perdelerimi,kaybolduğumu anladığımdaysa kabus oluyor tüm uzaklar,anıların içinde derin ve yırtıcı şekilde bekliyor tüm tuzaklar.
Uzun zamandur bakmıyorum kendime ,uzaktan izleyen biri var beni bir süredir,her başımı çevirdiğimde daha dikkatli bakıyor kalbime,uzaktan çok uzaktan bakıyor birileri hayallerime , bir o kadar uzak hayallerim ki mesafesini kapatmak için birkaç ömür lazım bana, beni uzaktan izleyen bakışların birkaç ömrü daha geçirmesi lazım görmesi için.
Uzaklar yakın olmadan kendime dönmeliyim,kendime yakından bakmak biraz sarsıyor hayallerimi, 21 yaşım acımazlığı göstermişti bana ,tüm acılarımın toplandığı 22 yaşım anlatmıştı geçmişimi ,yavaş yavaş yaşlanan 24 yaşım dik durmayı anlatmıştı ,27 yaşımda hala unutmuyorum uzaktaki geçmişimi.
Uzaktan yakından anlaşılmayan ne kadar hayal var ise tümünü koca çınar ağacının altında bıraktım ben ,dünyanın dönüşünü yavaşlatan göz yaşlarımıda güneşi ağlatacak umutsuzluklarıda,yeşil bir çayıra gömdüm ,tüm geçmişimin yanına...
Uzaktan bakıyorum yakınlaşmak için sana...
