Kalbimin uçurumları

Derin ve karanlıktı bir zamanlar o gelmeden önce,o gelince silindi bütün kötü hatıralar sonra yükseldi orada ufak tefek binalar,bir cennete dönüştü adeta yemyeşildi ormanları o gelince ama özlem denen hastalık bitirdi gönlümün halklarını,kaldım onun özlemiyle icra bir köşede,elimde yoldan bulduğum bir gazete parçası haberler acı ve kanlı,onun özlemi yanında bir toz tanesi ben bir kalem alıp yazmaya başlıyorum onun için kalbimden dökülen kelimeleri ben kaçamıyorum yarim;senin özlemin bana dizgin vuruyor ben kayboldum senin aşkın içinde,zaman belki kalbime dizgin vuruyor ama gönlüm bedenimden ayrılıp sana koşuyor ve yıldızların ışığı dahada artıyor ama onlar senin yanında bir gök taşı,sen cansın,sen kansın,sen benim nefesim,hayatım,ömrüm,cennetim,zamanın,yaşam tarzım kısacası sen bensin,seni anlatınca kağıtlar kırışıyor sonra kalem ağlayarak döküyor seninle olan düşüncelerimi ama ben dayanıyorum yarim,sabrediyorum sensiz gecelere,sabrediyorum sen olmadan yazılan düşüncelere,ağlıyorum bazı gecelerde ama sadece sevinçten,kalbimde adına yapılmış nice anıtlar var ve sen kalbimin uçurumlarında gizlisin...

TOPRAK YOL

Sakin bir gece,yıldızlar bile uykuda,bulutlar son yağmur için hazırlanırken ben toprak yoldan ilerlemekteyim,üstümde bir ceket ve pantolon var ayaklarımda bir terlik,elimde sigaram var neredeyse bitmiş,son bir duman alıp atıyorum yere,bir çeşme kenarında durup biraz su içip soluklanıyorum,köpekler sahipsizce etrafta dolaşıp duruyorlar ürkütüyor havlamaları,sanki bir anda hepsi üzerime koşup saldıracaklar gibi hissediyorum,saatime bakıyorum hiç benim olmamış zamanda,aklımda hala sisli hatıralar ve beni derinden büyüleyen bir ses var,hava daha zifiri oldu,benim içim kadar olmasada beni rahatlatmaya yeter,bir yıldız ansızın kaydı bir anda,içimden onun adını geçirdim ve gözlerim doldu,toprak yola bir kaç damla göz yaşım döküldü,köye doğru yaklaştım,meydandaki lamba kesik bir şekilde ışık veriyor,benim pencerem açık duvardan dama tırmanarak pencereden odama giriyorum,resmi hemen yastığımın altında duruyor,uyumak için henüz erken ama onu düşünmek için geç kalmamalıyım,hayallerime dalıyorum onun resmine baktıktan sonra,gözlerim açık yıldızları izliyorum eminim onlarda beni izliyorlar aynı anda yarimde bakıyor çünkü,uyku yanımda uzanmış ve gözlerimin içine bakıyor,uyumak onun hayaline değişilir mi?Ama ben değişmem,onu düşünmeye devam ediyorum fakat bir anda bir silah sesi gecenin perdesini yarıp geçiyor,bir bağrışmadan sonra gene sessizlik perdesi çekiliyor geceye,bir sigara daha yakıyorum ve elime bir kağıt bir kalem alıp onun adınla yazmaya başlıyorum,neden mi?Toprak yolda onu özlüyorum...