BİRİKMİŞLER

Birikti içimde hala dolmayan sevgi ;
''
Kışkırtıyor üzerime yağınca yağmur taneleri beni,kalbimin
en derin yerlerinde sırlar olmasa da zaman bir sır gibi büyüyor içimde
Yalnızlığın verdiği acı mı desem yoksa kış mevsiminin soğuğu mu sebep oluyor bilemedim ellerimdeki yanmaya
ama her neyse bir an önce bitmeli çünkü sıcak bir kalbi henüz tutmadı ellerim
Vel hasıl kelam asıl mesele bir an önce uyanmakta uyudukca huysuz biri oluyorum çünkü
kırabilirim lavantaların kalbini ve bu hiç hoşuna gitmez toprak ananın e o küserse nasıl yürürüm sana
Taş olmuş mu sahi şahmeranın kalbi,öyle derlerdi eskiden,gerçi insan sevdikçe sürünür derler yahu bu
insanlar koca şahı meran yaptılar da kendilerini hala kibirden kurtaramadılar
Neyse konu dağıldı uyku bastırdı galiba biraz huysuzluk var üzerimde gerçi koalalar da uyuyor
ama hiç bırakmıyorlar ağaçları,ben uyuyunca yatak bile bazen acı veriyor bana uyumasam mı acaba?

Kırmızı olunca dolunay altında durmuştum o gece,tam ağlamaya başlayınca yağmur yağdı bende dedim ki'
bulutlar bile ağlıyor yokluğuna,yok oluşuma'meğer sadece mevsimi yağmurun,ben hala hayal dünyasında
hala uykuda..

HIRSIMI ALAMADIKÇA KALBİMİN DERİNLİKLERİNDE KALAN BİR PARÇA PIHTILAŞMIŞ SEVGİ İLE YAŞIYORUM UYKUDA...


Nisan ayı geldi gene,ağaçlar artık yeşil ve erikler dallarında büyüyor,ev aynı,sokak aynı,mevsimde bile her şey aynı ama hala
sen yoksun,bu çok farklı bir acı ve parmağına kıymık batmış bir fil kadarda tehlikeli aslında kalbim için.
Yanıyor...
Ne diyebilrim ki bu ateşe,sönmeye hiç niyeti yok gibi yanıyor alev alev,erimek neymiş öğrendim şimdi...

Öğrendim ki kalbimin yerinden sökülmesi son vermiyor hayatıma aksine daha fazla 'can' kaybı sağlıyor bana.
Öğrendim ki bütün vücudum yara bere içinde kalsa da ölmüyor insan,ölen içindeki olur her zaman...

Kişilik kaybından olsa bu vücudumda ki kan kaybı,hala bulamadım ki gözlerimde ki siyahımsı akı,işin aslı bu bir akıl...

Zirvede kalabalık bir hayatım varmış dıştan,öyle bakınca güneşe göremiyor insan neler dönüyor hayatında diye,düşündükçe anlıyor
insan neden yalnız olduğunu ve kurtulamıyor nedense gönlüm kanlı ellerinden...

Kırık bir kalp ile yaşamak zorunda olmadığımı anladığım zaman her şey değişti benim için,züğürt bir gönlün zengin olması kendime getirdi desem daha
doğru olur aslında.
Ne diyebilirim ki '' siyah geceler hala benim''

Yıldızlı gecelerde bile karanlıktı gönlüm benim,kalbimi bile bulamıyor en güzel sesin,halbuki ben yoktum daha dün bu gün de kendimdeyim...
Kırmızı da aslında iyi bir detay gözlerimde,ince ince kırışıklık kırmızı gömleğim de,yaşlandıkça ceketim yıpranıyor yakası,yakalasam yıldızları
aslında ellerimle,bulacağım kendimi,özüm gözlerinde asılı...

Ne istemeliyim senden bilemiyorum,kitaplarla konuştuğum zaman gayet iyi çarpıyor kalbim.
Düşük frekansta duyabiliyorum sesini,gramofon da çalan sessizliğin ezgisini...


Göz kapaklarımın ağırlığını ölçemiyorum sabahları,uyandığım sabahlar kadar hafif değil hayaller,bir mısır koçanında mı kaldı şimdi en masum
rüyam ?